Leven van Prana

Sommige herinneringen uit mijn kindertijd zijn glashelder en ook best apart. Ze komen op gezette tijden en zeker in deze tijd vaker voorbijdrijven. Met deze tijd bedoel ik dat er steeds meer herinneringen aan wie we werkelijk zijn terug lijken te komen. Dat de mist die hangt over wat we zijn vergeten, steeds meer optrekt.

Zo kan ik me de verbazing nog herinneren als kind, over de hoeveelheid woorden die mensen nodig hadden om iets duidelijk te maken. Ik had het ook meteen door als ze iets anders zeiden dan dat ze eigenlijk bedoelden.

In mijn beleving bestond er zoiets als telepathie, waarbij je kon ‘lezen’ wat iemand bedoelde, zonder dat je daadwerkelijk iets hoefde te zeggen. Ik hoorde het in mijn hoofd en voelde het in mijn buik en in mijn hart. In de praktijk bleek dat tegen te vallen, de mensen om mij heen bleken dat niet te kunnen of ze waren het vergeten.

Lange reizen maken vond ik ook heel omslachtig. De enige die dat leek te begrijpen was Captain Kirk van Star Strek. Die raakte iets aan op z’n kleding en zei alleen maar ‘Beam me up, Scotty’ en floep weg was ie. Precies dat kwam me zo bekend voor en leek zo gewoon, waarom deden wij dat niet?

Met die herinneringen in gedachten voel ik een sprankje herkenning, als ik iets hoor of lees over het leven van Prana. Alsof ik ook daarmee eerder heb geleefd.

Misschien heb jij er al over gelezen of gehoord of doe je het al. En zo niet: Leven van Prana is leven van de energie die ons omringt, levensenergie, zonder ook maar iets te eten of te drinken. Ik heb erover gelezen en een aantal interviews beluisterd van mensen die zichzelf daarin hebben getraind. Zij kunnen het leven van prana maanden achter elkaar volhouden.

Wat ik jaren geleden tegenkwam, was dat eigenlijk alleen zeer geoefende Yogi’s of verlichte meesters dit kunnen. Dat ze na een jarenlange intensieve practice en inwijdingen, zich als laatste beproeving levend laten begraven. Zonder eten en drinken. Na 7 dagen worden ze dan weer opgegraven en komen dan springlevend weer tevoorschijn.

Ik begrijp dat dit gegeven training en een andere mindset vraagt. Toch voel ik ook dat dit concept in deze tijd voor grotere groepen mogelijk wordt, omdat ons bewustzijn nu collectief grote sprongen in ontwikkeling maakt. En dat veel meer mensen zich bijzondere skills en een hoger bewustzijn herinneren.

Voorlopig gaat het reizen trouwens nog steeds omslachtig en doe ik dat momenteel vooral met verbeeldingskracht. Ondanks de herinnering, ben ik er nog niet achter hoe ik die onzichtbare button aan de praat krijg. Of hoe ik een Scotty kan bereiken, die mij in een nano seconde op een tropisch strand laat landen. Het feit dat ik het kan ervaren als zo’n levendige herinnering, is al een begin. Voor mij voelt dat als een mooie belofte voor onze nieuwe generaties!

Of het nu mijn kinderfantasie is of dat ik misschien toch met ‘warp speed’ uit far away galaxies ben gekomen; inmiddels ben ik helemaal gewend hier op deze planeet. Ik voel me gegrond, geliefd en gedragen als ik contact maak met Moeder Aarde. En ben onder de indruk van haar schoonheid, haar geweldige scheppingskracht en weelderige overvloed, met alles wat ze laat groeien en bloeien.

Nu ik hier toch ben; ik vind eten en drinken, lekker koken en de gezelligheid van samen eten echt wel een heel dik pluspunt. Toch is er ook veel te zegen over het leven van Prana. Alleen al op wereldniveau kan het in een keer het voedsel en drinkwater probleem oplossen. En niet te vergeten ook de hygiënische aspecten die daar bij komen kijken, want je gaat niet of nauwelijks meer naar het toilet.

Al met al scheelt het ook veel tijd en geld (zeker nu). Met boodschappen doen, eten koken en je maaltijd opeten. Daarna heb je vaak ook nog even rust nodig om alles te verteren. Als je leeft van Prana, blijk je veel meer energie en minder slaap nodig te hebben. Dan heb je dus opeens een zee van tijd tot je beschikking. Dat intrigeert me, want met alle plannen en inspiratie die ik heb, kom ik soms uren te kort aan het einde van de dag!

Dus wie weet?! Food for thought om nog even op te kauwen ;-).

Liefs, Rachèl

Laat een reactie achter