Our Family Tree & History

Zoekend naar mijn geboorteakte, viel mijn oog op een mapje met wat documenten. Nieuwsgierig viste ik het stapeltje uit het plastic. Het bleken papieren met een voor mij voelbare geschiedenis.

Vergeelde velletjes, waarvan het eerste dat ik opensloeg een vonnis was van de rechtbank. Een half A4-tje, waarin stond dat de volledige voogdij over mijn toen 9-jarige moeder was toegewezen aan haar vader. In typemachine letters was erbij getikt dat Moeder een kamer elders had betrokken en thans verbleef in het buitenland.

Alleen al door het papier vast te houden, voelde ik de veelheid aan emoties van alle betrokkenen. De onmacht, het verdriet, de frustratie, het verraad, de angst. Ik liet het allemaal door mijn handen glijden, maakte ruimte om het te voelen en liet het via mijn hart wegstromen naar Moeder Aarde. Door er beschikbaar voor te zijn, konden de emoties die bij mijn voorouders waren blijven hangen en doorgegeven, oplossen. Ook in mijn systeem.

Na een keer diep in- en uitademen, pakte ik het volgende velletje. Dit was een voorgedrukt formuliertje van de Kinderbescherming, waarin met vulpen een datum en tijd was ingevuld voor een huisbezoek. Mijn ongetrouwde en nog minderjarige moeder mocht voor de wet haar kind (mij) niet houden en er zou worden gesproken over een procedure van uit huis plaatsing.

Ook dit papiertje kwam tot leven in mijn handen. Het voegde gevoel en emotie toe aan de mondelinge overleveringen van mijn moeder, waarin ze me vertelde over de pogingen om ons van elkaar te scheiden.

De Kinderbescherming was niet de enige partij die daar een rol in had. Mijn opa had tijdens de zwangerschap van mijn moeder voorgesteld dat ze het beste ‘een tijdje naar de nonnen kon gaan’. Om daar, afgeschermd van de wereld haar kindje te krijgen en het daarna ter adoptie af te staan. Dat had ze geweigerd en daarom had mijn opa haar al zijn verdere begeleiding en steun ontzegd. Vanaf dat moment stond ze er met haar net 19 jaar alleen voor.

Het zijn maar twee papieren en een paar verhalen uit onze geschiedenis, die als feiten, zonder al te veel emotie werden gedeeld. Nu begrijp ik dat dat kan gebeuren bij gebeurtenissen die grote impact hebben. Het is een overlevingsstrategie, waarbij emoties worden losgekoppeld van hetgeen is gebeurd. Die emoties zijn onderdrukt en niet opgelost of weg.

De paar minuten dat ik de papieren had ingezien in combinatie met de herinneringen die boven kwamen drijven, zorgden in een split second voor inzichten en heling. Ik kon doorzien of nu vooral doorvoelen dat de onbewust doorgegeven emoties rondom de ervaringen van mijn familie, al voor mijn geboorte hadden bijgedragen aan mijn vorming.

Er vielen flink wat kwartjes. Om wat achtergrond en inzicht te geven zal ik je een inkijkje geven in een deel van mijn geschiedenis.

Mijn oma en haar ouders hadden vlak voor de 2^e Wereld Oorlog uit Berlijn moeten vluchten naar Nederland. Tijdens de oorlog waren ze ondergedoken. Bestempeld als ongewenste burgers, die elk moment konden worden verraden en opgehaald. Na een mislukt huwelijk en het verlies van de voogdij over haar kinderen, is mijn oma alleen met haar ouders, terug verhuisd naar Duitsland.

Mijn moeder bleef bij haar vader, die voor zijn werk vaak op reis was. Door de week woonde ze daarom een aantal jaren in pleeggezinnen, waar ze niet goed werd opgevangen na de scheiding van haar ouders. Zij had daar sowieso geen fijne ervaringen. Zodra ze 18 jaar was, ontvluchtte ze haar ouderlijk huis.

Eenmaal op eigen benen raakte mijn moeder ongewenst zwanger. Dat was in die tijd een schande en mijn opa wilde dat graag verbergen voor de buitenwereld. Door de ervaringen van mijn moeder met pleegzorg, wilde ze alles doen om mij dat te kunnen besparen.

Vlak na mijn geboorte meldde de Kinderbescherming zich. Volgens de wet mocht een minderjarige, ongetrouwde moeder niet zelfstandig voor een eigen kind zorgen. Door aan te kondigen dat ze ging trouwen, mocht ik alsnog bij mijn moeder blijven.

Er loopt een rode draad van voorwaardelijkheid, ongewenst zijn, moeten vluchten, uit het zicht blijven en verborgen moeten worden of weggehaald kunnen worden door mijn familie. Nu begreep ik waarom ik zelf vaak op de achtergrond bleef en liever niet zichtbaar of hoorbaar wilde zijn. Het was een diepgewortelde weerstand. Of eigenlijk een diepe, doorgegeven angst.

Uiteraard is dit maar een stukje geschiedenis en zijn daar nog meer thema’s in te ontrafelen. Voor de werking van het principe, laat dit verhaal een invalshoek zien hoe doorgegeven trauma of emotie zich kan uiten in jouw leven en kan oplossen zodra hier inzicht in komt.

Zo durf ik nu een persoonlijk verhaal met je te delen, iets dat voor mij lange tijd ondenkbaar was. Wie weet geeft het jou inzicht in bepaalde thema’s van jouw familiegeschiedenis en regent het dan ook kwartjes 😉.

Liefs, Rachèl