Spiritual Bypass

De laatste tijd hoor ik in spirituele kringen de term Spiritual Bypass wel eens vallen. Waarschijnlijk ken jij het woord bypass vooral als toepassing bij een hartoperatie.

Bij de spirituele variant is het een aanduiding voor het willen bezighouden met Licht en Liefde en met een boog om schaduwkanten heen lopen. Op zich geen gekke reflex, als je je bedenkt dat het iets heel menselijks en ook een natuurlijk instinct is om pijn te vermijden.

Toch is mijn ervaring dat de zoektocht naar licht en de liefde in bijna alle gevallen juist ontstaat vanuit schaduw. Vaak in de vorm van angst, pijn, verdriet, depressie of onvervulde verlangens, waardoor we op zoek gaan naar verlichting.

Tijdens die zoektocht en ook bij het vinden van licht, komt er hoe ook zicht op donkere stukken. Het licht zit in onszelf.

Dat geldt ook voor liefde. Op het moment dat we daarmee aan de slag gaan, openen we ons hart. Dat hebben we vaak niet voor niets veilig afgesloten. Met het openen, gaan we ook weer meer voelen. Behalve liefde is dat vaak ook angst, oude pijn en verdriet.

Het idee dat je alleen met licht en liefde kunt bezig zijn en donkere stukken zou kunnen vermijden, lijkt me een lastige opgave.

Als ik de term spiritual bypass hoor of lees, voelt het als een onderliggende pijn van degene die het gebruikt. Vaak is dat iemand die zo dapper is om zijn of haar schaduwstukken onder ogen te durven zien en ze durft te voelen. In dat proces kunnen gevoelens van eenzaamheid ontstaan. En het idee de enige of een van de weinigen te zijn die al het zware werk doet. Want velen weten: dat doe je niet alleen voor jezelf, het werkt ook door voor het collectief. Terwijl uiteindelijk niemand op het spirituele pad ontkomt aan schaduwwerk, iedereen is onderweg en heeft een eigen weg te gaan.

Hoe meer licht je kunt toelaten, hoe meer zicht er komt op dingen die in het donker op je hebben liggen wachten. Daarin valt niets te ‘bypassen’; je kunt er lang of kort over doen, je gaat het hoe dan ook tegenkomen.

Voor mij voelt het als een bijdrage aan onszelf en aan elkaar als we geduld en compassie kunnen opbrengen voor iedereen die onderweg is, waar we ook zijn op ons pad.

Dat is compassie met degene die het lef heeft aan de slag te gaan met de zogeheten Dark Nights of the Soul of schaduwkanten. Want dat is niet niks, daar is moed voor nodig.

Compassie met degene die het nog even voor zich uitschuift. Als het echt zo makkelijk was dan deed iedereen het wel, fluitend.

Compassie met degenen die even tijd nodig hebben om bij te komen. Het maakt niet uit of dat het uitrusten is van het schaduwwerk of om moed te verzamelen om dat aan te gaan. Het is helend en bemoedigend om de ruimte te hebben om soms even in het warme bad van licht en liefde te kunnen verblijven.

Om daarna opgeladen verder te kunnen en te dansen met ‘unicorns and rainbows’ èn met de draken en de beren op de weg.

Laten we met elkaar naar huis lopen en als je onderweg iemand ziet rusten en baden in het Licht van de zon, bij de Beek van Liefde, geef dan even een knipoog en een duimpje omhoog.

Liefs, Rachèl